​

Mijn hond ontmoette ik in oktober 2011 tijdens mijn vakantie van een maand in Kusadasi, Turkije, hij was er echt voor mij. Had echt een zware tijd in die periode omdat mijn relatie erg ingewikkeld was.

​

Op de eerste dag in van mijn vakantie in Kusadasi ontmoette ik Kusa, een teefje, mager en net volgroeid, gelukkig is ze later geadopteerd door de Nederlandse vrienden Angela en Davy die ik daar in het hotel heb ontmoet. Helaas stierf Kusa in december 2018 bij mijn vrienden aan kanker aan het kraakbeen in de gewrichten.

Mijn hond Dasi was er vanaf dag twee, het was alsof we nooit alleen waren. Hij was gewoon mijn hond op die vakantie. Hij koos mij!

​

In de vroege ochtend bracht ik mijn handdoek altijd naar de strandbedjes om er een te reserveren, als ik terugkwam van het ontbijt lag mijn gouden jongen Dasi al te wachten naast mijn strandbed!

​

Toen ik met een paardrijdtocht maakte rende hij ondanks 30 gradenmet ons mee de bergen in en toen we even pauzeerden voor een diner wachtte hij aan de rand van de veranda, wetende dat hij niet in het restaurant mocht komen.

Na de mooie bergtocht te paard bracht de eigenaar van de paarden Levind ons met de auto terug van de stallen naar het hotel, Dasi rende achter de auto aan wel 3 straten lang en de man gaf meer gas tot ik m niet meer zag, hij zei dat hij weer zijn weg naar het hotel zou vinden! Raad eens wat, ik kwam huilend van emotie aan in het hotel rende door het hotel naar de achtertuin langs de zwembaden en het strand op en wie trof ik daar volledig oververhit hijgend van de inspanning! 
Mijn Dasi daar stond hij naast mijn strandbed!

​

Als ik er nu nog aan terug denk schieten de tranen opnieuw weer in mijn ogen.

​

Toen ik met hem in de buurt een rondje ging verkennen, was ik getuige van het moment dat hij een complete gegrilde kip jatte. Dasi klom tussen een hek door als een houdini! Even later kwam ie aangerend met een flinke gegrilde kip. Een oudere vrouw die woorden schreeuwde in het Turks die ik niet begreep, maar ik wist dat heel zeker dat ze niet blij was met mijn rood gouden knappe vriend Dasi.

​

Dasi was ook in de buurt geliefd, ze noemden hem Smile, Sari, Sunny boy, Sandy Goldy en namen in Turkse taal die ik me niet meer kan herinneren.

​

Ik maakte hem klaar ivm het papierwerk, vaccinaties bloedonderzoeken om hem naar nederland te kunnen halen. Helaas is het is niet toegestaan om een hond naar Nederland exporteren zonder 3 maanden wachttijd vanwege incubatietijd van de hondsdolheid. Vreemd genoeg kregen we hem geen halsband om, hij raakte in paniek en echt bang. Dus een stads dierenarts kwam naar het strand en deed alle vaccinaties en bloedafname op locatie.

Maar ik moest terug naar Nederland. Ik had de mogelijkheid om hem in een kennel te stoppen bij vrienden van een vrijwilliger van de straathonden stichting, maar ik wilde zijn vrijheid niet wegnemen 4 maanden in een kennel is lang, dus besloot ik hem op straat te laten. Ik ben er zeker van dat Dasi de duurste straathond was in Kusadasi die tijd.

​

Hij rende weer achter mijn taxi aan op weg naar t vliegveld bij het verlaten van het hotel. Ik werd verdrietig en huilde veel.

Het was een hele nare tijd en ik was echt depressief voor tot 2 jaar later.

Het plan was dat ik zou teruggaan na 3 maanden, maar niemand die ik daar ontmoette kon Dasi nog vinden op straat in de stad niet op de stranden niet in de woonwijken niet. Zijn veel mensen naar hem op zoek geweest. Ben hun nog steeds eeuwig dankbaar.

Wanneer ik dit verhaal aan het schrijven ben, schiet ik vol tranen.

 

Dasi staat naast me en kijkt me nu in de ogen, met een blik van mama waarom huil je!

Maar oké na 2 jaar gaf ik de hoop op en echt was erg depressief kon mijn lieve Dasi niet vergeten en herinner t nog op de dag van gister Jane een Britse vrouw die ik daar ontmoet had had Dasi gezien.

Dus een vrijwilliger uit Munchen zou hem als vluchtbegeleider ophalen, maar het vangen van Dasi ivm angst voor de halsband ging fout. Een andere hond werd meegenomen met de vluchtbegeleider en Dasi bleef daar op straat.

​

Ik moest hem zelf dus gaan halen, dus ik boekte samen met mijn moeder twee vliegtickets tijdens t laagseizoen en vloog naar Izmir.

​

We namen een taxi met een transport kennel naar Kusadasi! Ik zal die taxirit nooit vergeten. De chauffeur reed een hond aan en ik en mijn moeder riepen alsjeblieft stop we kunnen m helpen, ik ben een para veterinair en we kunnen de hond in de bench zetten en mee nemen naar de dierenarts, maar de taxichauffeur stopte niet. Het was een gruwelijk nare ervaring. Mam en ik kwamen in Kusadasi aan, de taxichauffeur zou ons naar het hotel brengen maar was boos op ons vanwege de aanrijding van de hond omdat we hem smeekten de auto te stoppen dus hij dumpte ons met zware koffers emet hondenvoer midden in drukste straat van Kusadasi.

​

Gelukkig hadden we een turkse jongen ontmoet in het vliegtuig die met een Nederlandse vrouw was getrouwd. Hij deelde de taxi met ons. Hij regelde dat een vriend ons naar het hotel zou brengen. Dus dat was geweldig. Soms komen er mensen/dieren op je pad en had het zo moeten zijn. Dit was zon toeval geval.

​

We kwamen bij het hotel aan die we geboekt hadden het was een donkere gebeuren, het leek ergens wel op een spookhuis (winterseizoen) dus moesten op zoek naar een ander hotel.

​

Dus zijn we bij Ladies beach terecht gekomen waar Dasi vaak gesignaleerd was de laatste weken en wie was daar?! Hij zat zo trots naast een liefdeskoppel die aan het kussen waren op het strand!

​

Mijn gouden jongen Dasi, hij was zo blij me te zien na 2,5 jaar ik heb m zo geknuffeld, Dasi was ook helemaal door het dolle heen! Maar hij schrok en rende weg, bang voor alle mensen die ooggetuige waren van dit geweldige moment, dus sprongen allemaal luidruchtig uit de bus om beter zicht te hebben op dit zeldzame moment. Natuurlijk was hij bang omdat de stads toezichthouders ook met bussen rond trekken met verdovingsgeweren en vangstokken om honden weg te vangen uit de straten stranden van Kusadasi.

​

We vonden een hotel bij Ladies Beach in de buurt van waar we Dasi aantroffen.

Met die geweldige mensen die ons met de bus hadden geholpen zijn we gaan eten ergens in de stad en brachten ons terug naar het Hotel op het strand Ladies Beach.

Ik heb echt uren met Dasi geknuffeld was zo blij m weer te zien en Dasi ook. Echt waar, mijn Duitse vriendin Angelika bij het hotel op het strandboulevard ontmoet, ze helpt altijd zwerfdieren in Kusadasi en doet vrijwilligers werk voor een stichting om zwerfdieren te vangen om te enten en te castreren!

Ik herinner me dat moment als de dag van gisteren

 

We waren zo moe dus ma ging al naar de hotelkamer en ook ik werd zo moe vd vliegreis dus moest Dasi weer op straat laten en ging naar boven om te slapen, maar wilde hem niet meer op straat alleen laten, herinner me nog zo goed hoe emotioneel ik daaronder was!

Dus ik ging naar de kamer met tranen in mijn ogen wilde douchen maar dat was KOUD, laagseizoen he. Dus maar naar bed zonder een goede douche. 

​

Mijn moeder was al in dromenland wenste mijn moeder nog een goede nachtrust ze mompelde wat terug en we hebben 20 minuten geslapen en iets maakt ons wakker, we hoorden enorm luid geblaf rond het balkon! Wat gebeurde er in vredesnaam liep slaapwandelend naar het balkon en keek naar beneden en wie blafte daar? Dat was mijn Dasi! En weer hield ik het niet droog. Ik wist dat ik het goede had gekozen om hem bij mij thuis in Nederland te krijgen, ik heb hem een kluif toegegooid en hij was blij en ging kluiven en ik opnieuw naar bed. Die nacht heeft hij me vier keer wakker geblaft en gelukkig had ik genoeg kluiven voorraad voor hem in de koffer.

 

'S Morgens ontmoetten we weer de Turkse jongen die we in het vliegtuig hadden ontmoet. Deze jongen kende Nederlanders die eigenaar zijn van een klein vakantiehuisje dat we een week zouden kunnen huren, zodat Dasi met ons mee in een huis kon. Dus liepen we lang de bergen in naar een klein vakantiehuisje en Dasi volgde ons langs een heleboel territoria van andere honden! Echt speciaal had dit al eerder gezien het is echt bijzonder dat Dasi elke hond daar in Kusadasi kon passeren! Andere honden stoppen bij het einde van hun territorium maar Dasi kon echt overal volgen. Dat had ik ook het jaar dat ik hem ontmoette opgemerkt.

 

Zelfs Angelika die veel met zwerfdieren kent en observeert, zei me dat die hond echt heel bijzonder en slim is. Ik geloof zeker dat hij slim is als hij 4 jaar op straat in Kusadasi kan overleven zonder te worden gedood aangereden of verwond gegooide stenen en vergiftiging!

 

Het huis was stond tussen allemaal dezelfde huizen maar alles was zonder ramen deuren enz alleen het huisje wat wij konden huren was afgebouwd en ingericht. We kregen elektriciteit door middel van verlengsnoertje, gelukkig hadden we stromend water en zelfs warm water. Ik was bang dat we Dasi niet konden vangen, maar hij liep zonder na te denken het huisje binnen. Ik sloot de deur en moeder en ik kon het tuigje zonder problemen aantrekken. Hij heeft niet eens een keer in huis gepoept of geplast en ook nooit niet in mijn huis na al die jaren.

​

We gingen in diensten weg, wilde Dasi niet alleen achter laten in het huisje dus we gingen om de beurt boodschappen doen en ma is nog een dagje uit geweest met de turkse vriend naar Effesia.

 

Dus Angelika bracht kip langs en onze Turkse vriend bracht boodschappen langs, de kip kookten we voor Dasi en zijn 2 hondenvriendjes we hadden gelukkig 2 terein waakhonden van de opzichter, één was een grote Kangal gelukkig was ons huisje precies te zien voor de bewaker van een groot resort en hield ook een oogje in het zeil op ons en het huisje. We waren er alleen huizen waren allemaal niet afgebouwd dus er was niets en was best een beetje spannend.

 

Dus na een week was het tijd om in te pakken! Raad eens wat, Dasi werd nerveus en angstig. Hij was bang, en ik denk dat hij dit al eerder had meegemaakt, wellicht in het verleden vaker in huis genomen en na de vakantie mensen hem er weer uit op straat gooiden. Deze keer was het anders. Hij mocht mee naar Nederland een forever home en stopte hem in een bench in de taxi die ons naar het vliegveld bracht.

 

Hij huilde als een gek we hadden de bench met Dasi in de taxi gezet om daarna de koffers op te halen. Hij was kalm en oké toen mama of ik bij hem was zodat een van ons de koffers uit het huisje naar de taxi ging sjouwen.

 

Dus de taxirit was zwaar en koud we bevroren omdat de ramen open stonden de taxichauffeur vertelde ons dat hij zonder pauze 21 uur achtereen op de taxi had gereden, dus ma en ik wilden niet zeuren dat de ramen opennwaren, hij reed als een idioot. Vreselijke taxirit voor de tweede keer. Ik denk dat ik nooit meer een taxi in Turkije neem, huur wel een auto voortaan, denk ik.

 

Ik was bang dat Dasi in het verkeerde vliegtuig was opgeladen, dus ik heb een van de groundstewards lief aangekeken en mocht hem even gerust stellen in de bagage ruimte, hij was bang maar voelde dat het goed was ik kende zijn uiterlijk ondertussen wel en zag dat hij in orde was.

 

Op schiphol stonden bij de aankomsthallen Kusa en haar baasjes hem al op te wachten, Kusa die al 2,5 jaar in nederland was 
Dasi was zo blij haar te zien en liep met ons mee naar de auto alsof hij het al 1000 keer eerder had gelopen. Het was geweldig.

 

Dasi was grote vriendjes met mijn paard Uni hij is overleden en Dasi was daar erg verdrietig onder. Heeft hij erg duidelijk verdriet om gehad.

 

 

Hij was in het begin bang voor de katten maar nu zijn het grote vrienden, zelfs het streepje likt hem en soms geeft Dasi ook een klein likje aan een vd katten.

 

Dasi is slim als we hem bij het uitlaten aan de riem hebben en hij loopt aan de andere kant van een boom dan stopt hij je ziet m kijken en loopt terug om alsnog aan mijn kant vd boom te komen zodat de lijn niet ons blokkeerd. Zelfs hij loopt in een omheinde ruimte en het loopt dood draait hij om gaat terug naar de ingang om mij te kunnen volgen. Slim vind ik dat veel honden hebben die gave niet. Maar goed hij heeft zichzelf jaren op straat kunnen redden daar moet je ook wel slim voor zijn.

 

Elke vriend van mij is dol op hem, hij is enthousiast en hij is echt geliefd. Er is zelfs een strijd geweest wie hem zal adopteren als ik per ongeluk zou komen te overlijden.

Zelfs een rijk stel hadden me geld aangeboden om Dasi van me over te kopen, ik was boos, verbouwereerd wat denken ze wel, nooit zal ik mijn Dasi verlaten. Dasi is niet te koop!

Na een paar jaar heb ik een veulen gefokt uit een geredde merrie met een blessure en het veulen heeft heerlijk met Dasi gespeeld in zijn jeugd tijd. Zo mooi die vriendschap te zien tussen veulen en hond.

Helaas kreeg hij 1,5 jaar geleden problemen met pijn in zijn rechter schouder en er is toen een ct-scan gemaakt. Er zat wat artrose op zijn schouder en wat aanmerkingen in de halswervels. Maar het ging na wat rust en een kuurtje pijnstillers weer geweldig.

Ik ben nog steeds dankbaar voor mijn paardendierenarts en kleine huisdierenartsen voor alle hulp en zorg voor Dasi. 

​

Oh gosh, ik wou dat ik mijn Golden Boy als puppy al bij me liet opgroeien en niet had hoeven lijden, het harde leven van een straathond gaat niet over rozen!

 

Twee maanden geleden kreeg hij onverklaarbare pijnaanval vanuit het niets er gebeurde ook niks, videos van kunnen maken aan de dierenartsen laten zien en advies een CT scan, dus maakte ik een CT opnieuw en dit x met contrastvloeistof en ze ontdekten dat hij een hersentumor vermoedelijk een langzaamgroeiende goedaardige meningeoom heeft.

Dus helaas moet hij op de prednison en heeft hij de afgelopen twee maanden nog een goede tijd gehad.

 

Nu had hij opnieuw pijn, dus hij heeft een halve tablet meer prednison, dus ik wilde hem laten slapen voordat hij meer pijn en lijden kreeg, gelukkig was dit tijdelijk en hij is nu stabiel.

 

 

Eerst vertelde een dierenarts me dat de tumor niet operabel is, maar nu heeft een compleet team van specialisten (waaronder een wereldberoemde chirurg) naar de casus gekeken en zij zien een optie om hem te opereren de tumor gedeeltelijk of volledig te verwijderen, in combinatie met de behandeling van bestraling.

Dus er is één probleem, Dasi is niet mijn enige dier, ik heb twee oude katten die een paar problemen hadden afgelopen jaar. Ze moesten worden geopereerd voor mamatumor en pyometra en Boris had alvleesklierkanker na veel onderzoeken heb ik m in laten slapen en ben dus nog steeds die rekeningen aan het aflossen bij mijn dierenarts.

 

Mijn moeder had gelukkig een verzekering voor Dasi afgesloten, maar de kosten lopen zo hoog op, dus we hebben niet genoeg geld en ik weet niet hoe ik die hoge rekeningen moet betalen om mijn Dasi te helpen.

​

Hij was al door de CT scan geweest en heeft allemaal onderzoeken ondergaan en dat kost erg veel en nu moet hij opnieuw door de CT scan voor de operatie om te checken of de tumor verder is gaan groeien. Voor de beste kansen vd operatie en bestraling moet een CT dus echt zeer recent gemaakt worden.

 

 

Al mijn geld geef ik aan mijn dieren uit en niet aan mezelf, muv mijn dagelijkse behoeften , en dat geeft niet ik ben gelukkiger met mijn beestjes dan met al die materialistische dingen zoals de duurste of allernieuwste iPhone.
Mijn dieren zijn als kinderen voor mij, dus het is goed.

 

Heb even op het punt gestaan hem te euthanaseren er waren die tijd geen kansen meer geen mogelijkheid tot operatie en hij had toen echt pijn, maar hij knapte gelukkig op door het verhogen van de dosis prednison. Ik en jullie weten allemaal dat dit maar tijdelijk werkt, dus we moeten iets doen!

En de tijd tikt!

 

Hij is mijn zielsverwant en heeft mijn leven echt gered.

 

Ik ben een heel gevoelig persoon en zal altijd dieren in nood helpen!

 

En vond mijn soulmate met Dasi.

 

Heel naar vind ik het om mijn trots op zij te leggen mijn hand op te houden maar ik doe het om mijn liefde te redden!

 

 

Bedankt 
Met vriendelijke groeten

Dasi en Sanne Léone Schinkel